Soms heb je van die dingen in je leven, waarvan je spijt hebt dat je het niet eerder gedaan hebt. Ik heb dat met wielrennen. Ik vraag mezelf iedere dag af: waarom? Waarom ben ik niet veel eerder in mijn leven begonnen met wielrennen? Wellicht had ik er wel een leuke sportieve carrière van kunnen maken. Nu ben ik 45 en is het simpelweg te laat. Ik ben te oud om nog met die jonge meiden mee te komen. Denk ik.

Waarom fiets ik überhaupt? Het leven gaat niet altijd zoals je het zou willen. Dan voel ik me neerslachtig. Ik pak mijn fiets en ga een stuk rijden. Even de buitenlucht in. Even dat hoofdje legen. Voor mij is wielrennen therapeutisch. De boel de boel laten en even volledige concentratie op iets anders leggen. Focus. Daarnaast is het ook gezond. Ik ben veel gezonder gaan leven. Resultaat is dat ik flink ben afgevallen en lekker in mijn vel zit.

Toen ik keek naar onderstaande film over Liz Hatch, sprongen de tranen in mijn ogen. Zo herkenbaar wat ze vertelt. Wielrennen is een uitlaatklep. Een manier om je woede, teleurstellingen, verdriet en pijn kwijt te raken. Of misschien beter gezegd te verzachten.