Ik was moe. Tien uur geslapen. Voor iemand die normaal zes a zeven uur slaapt, is dat lang. In het gastenverblijf van mijn bed & breakfast maak ik een kop koffie en ga lekker op het terras zitten in het ochtend zonnetje.
De eigenaar vraagt hoe laat ik wil ontbijten. Kwart over acht lijkt me prima. Buiten op de veranda. Kwartiertje later is de tafel gedekt. En hoe!
Na een uitgebreid ontbijt, de fiets gepakt en stukje wezen fietsen. Ik wilde een rondje door de heuvels rijden, maar nam een verkeerde afslag. Weggetje ging iets te stijl omhoog. Daar sta je langs de kant van de weg met een moraal zo laag.
Een Italiaanse postbode rijdt voorbij in zijn auto en stopt. Hij zegt wat in het Italiaans en begrijp er geen hol van. ‘Dead end road’, zegt hij vervolgens in het Engels. ‘Grazie’, antwoord ik en steek een duim omhoog. Omkeren en afdalen maar weer.
Ik besluit door te rijden naar Pinerolo. Onderweg naar Italië waren mijn flip flops kapot gegaan. Even kijken voor nieuwe. De eerste de beste supermarkt verkocht echte ‘designer’ flip flops. Hoppa, missione geslaagd.
Terug naar mijn bed & breakfast. Ik pak nog even een siësta. Hoef toch pas om 15:00 uur in Pinerolo te zijn voor de briefing voor de rit van komende week.
Rond 15:00 uur meld ik me bij Bikecafe in het centrum van Pinerolo voor de registratie en briefing. Zoals een dag eerder in Domodossola, ook hier Italianen die vooral en alleen Italiaans spreken. Een enkeling weet meer dan 10 woorden Engels. Note to self: leer dan ook Italiaans muts!
Morgenochtend om 8 uur vertrek. Alle controlepunten zijn vrije controles, wat betekent dat je zelf mag bepalen waar je stempeltje haalt.
Één ding is zeker: dit gaat zwaar worden. Waar ben ik aan begonnen? PLEH!
Ik ga me opfrissen, hapje eten, fietstassen beter inpakken en op tijd mijn bed in. Nog even een nacht goed slapen.
